O ΜΠΑΡΜΠΑ ΚΩΣΤΑΣ (ΛΥΓΚΟΚΩΣΤΑΣ)- O ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥΣ

Συχνά οι ιστορίες των  γερόντων στο χωριό αποκτούν εύρος καθώς ζωντανεύουν  περασμένες εποχές και μεταφέρουν μια σοφία, ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΚΩΣΤΑΣ (ΛΥΓΚΟΚΩΣΤΑΣ) ήταν ένας παππούς με νεανική καρδιά, που αγαπούσε τη ζωή και δεν το έβαζε κάτω μπροστά στις δυσκολίες. Μέσα από τα λεγόμενά του περνούν μεγάλα γεγονότα μια μεγάλη τοιχογραφία της ζωής του  20ού αιώνα στο χωριό μας και στην Ελλάδα γενικότερα.

ο Μπάρμπα  Κώστας με τον αδελφό του Λεωνίδα Διαμαντόπουλο

Η Ζωή του μοιάζει με μυθιστόρημα,  μου έλεγε ότι μόνο τα παιδιά ξέρουν να ακούν πραγματικά. Όχι με τα αφτιά αλλά με την καρδιά τους. Κι οι άνθρωποι που φοβούνται την μοναξιά και τα γεράματα γράφουν τις ιστορίες που έζησαν σε παραμύθια για να συνεχίσουν να υπάρχουν στις καρδιές των μικρών παιδιών, έτσι ήταν ο μπάρμπα Κώστας, μοναχικός, για χρόνια ζούσε έξω από το χωριό, στην Σκάλα μαζί με την γυναίκα του, είχε ζήσει δυο παγκόσμιους πολέμους ( πολέμησε στην μικρασιατική καταστροφή και στο αλβανικό μέτωπο )  και όπως συνήθιζε να λέει έχουν δει πολλά τα μάτια του, μερικά από αυτά τα μοιραστικέ μαζί μου όταν είχε έρθει μόνιμα να ζήσει στο χωριό, κερδισμένοι βγήκαμε και οι δυο, αυτός έναν καλό ακροατή(λίγοι είχαν την θέληση να τον ακούσουν) και εγώ έναν  παππού που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από τους γονείς μου.       
Μου άρεσε ν' ακούω τις ιστορίες του, κυρίως για πολέμους,  μου διηγιόταν ο μπάρμπα Κώστας, άναβε η φαντασία μου και την έκανε να δημιουργεί τις δικές της εικόνες, έτσι, όπως μπορούσαν να τις σκηνοθετούν μόνο οι παιδικές μας φαντασιώσεις .
Ο παππούς, διέθετε  μια συναρπαστική αφηγηματικότητά  και μια υπέροχη επίσης φαντασία που διέπλαθε τα γεγονότα μ' έναν τρόπο ιδιαίτερο και με έκανε να κρέμομαι  στην κυριολεξία από τα χείλη του, ενώ η επιθυμία έκαιγε στην καρδιά μου, να μπορούσα να ήμουν  και εγώ  μια μέρα, ήρωας  ισάξιος όλων αυτών που είχα γνωρίσει μέσα από τις τόσο περιγραφικές ιστορίες του.

Πίστευα όμως, πως ο παππούς καμιά φορά, όσο κι αν υποστήριζε το αντίθετο ο ίδιος, έπλαθε και τις δικές του ιστορίες. Μια θα σας διηγηθώ τώρα, , όσο γίνεται με τα δικά του λόγια : Μια μέρα ενώ έβοσκε τα ζωντανά του στο πάνω ποτάμι κοντά στον μύλο, είδε εκατοντάδες τούρκους να τρέχουν τρομαγμένοι  στην όχθη του ποταμού και πίσω τους  πάνω σε ένα άσπρο άλογο τον Κολοκοτρώνη με μακριά μαλλιά και την περικεφαλαία του να τους κυνηγαει  μόνος του με ένα τεράστιο γιαταγάνι , όταν τον είδε έτρεξε ο μπάρμπα Κώστας να τον χαιρετήσει και να του δώσει λίγο τυρί και ψωμί που είχε στο τραστο του, τον βλέπει ο Κολοκοτρώνης και τον ευχαρίστησε για το φίλεμα του  και του είπε να μην εμπιστεύεται τις ξένες δυνάμεις παρά μονάχα τα δικά του χέρια ,μόνο έτσι θα απελευθερωθεί ο τόπο μας από τον τουρκικό ζυγό …. τον πίστεψα τότε, παρόλο που ο παππούς δεν είχε γεννηθεί καν το 1821.. 
Ο μπάρμπα Κώστας ήταν επίσης και επιτήδειος πελεκητής του ξύλου, έφτιαχνε κλιτσες και ξύλινες κουτάλες( τέχνη που πέρασε και στον γιο του τον Δημήτρη)  στο πάνω μέρος της κλιτσας έφτιαχνε διάφορες παραστάσεις όπως αγίους, γοργόνες, φίδια κτλ  Δεν θα ξεχάσω όταν χρησιμοποιούσε την κλίτσα αντί κρεμάστρας για να κρεμάσει το σακάκι του, για να κουβεντιάσει και να στρίψει το λαθραίο του.

Δεν είχα πάει στην κηδεία του. Δεν ήθελα. Προτιμούσα να τον θυμάμαι αλλιώς, δεν ήθελα να δω να τον βάζουν στο χώμα. Ήθελα να πιστεύω πως απλά έφυγε ένα ταξίδι σε έναν ακόμη πόλεμο και γρήγορα θα γύριζε πίσω να μου διηγηθεί τα κατορθώματα του…..

ΑΝΔΡΕΑΣ Κ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ